Als ik echt niet meer weet wat ik wil met mijn leven, word ik psycholoog. Gewoon een kwestie van twee of drie boeken met een ingewikkelde titel doorbladeren en jezelf trainen in ontwijkende antwoorden. Verder even oefenen met invoelend hummen en begrijpend knikken en je kan aan de slag.
'Zo, waar gaan we het vandaag over hebben?'
'Euh... tja, u bent toch de therapeut... dus ik dacht...'
'Maar het is goed als je zelf ook wat aandraagt.'
'O, nou, in dat geval kunnen we misschien verder waar we vorige keer gebleven waren.'
'Nou, dat is ook toevallig, dat wilde ik ook zeggen. Waar waren we vorige keer gebleven?'
'Ik hoopte dat u dat ergens had opgeschreven...'
'Ja, ja, natuurlijk. Maar het is goed als je het zelf kunt bedenken.'
'Volgens mij ging het vorige keer over mijn werk.'
'Hoe is het mogelijk, dat dacht ik ook. Goed, wat denk je er zelf van.'
'Ik was wel benieuwd wat u daarvan dacht'
'Ja, maar dat is even niet belangrijk. Wat zijn je eigen gedachten erover'
En zo kun je wel een uurtje vullen. Even afsluiten met wat boekentips (lees eens iets van Victor Frankl) en hup, er is weer tachtig euro verdiend. Hoewel, de kosten van een kopje koffie moet je daar nog wel vanaf trekken natuurlijk.
3 opmerkingen:
Ik hoop dat jouw praatmevrouw niet meeleest. Anders voorzie ik dat ze je tijdens de eerstvolgende sessie heel fijntjes wijst op 'je blinde vlek'. Of zit je *patsboem* alsnog in de ontkenningsfase.
Da's nou psycholgica. Heel gemeen, dat wel.
Tis ook wel handig als je geloofwaardig overkomt in dat vak .. wordt anders wat twijfelachtig dan,
ach je kan altijd nog ergen talentenjachten gaan presenteren
Of je wordt gewoon Voorleespapa, lijkt me nuttiger&plezieriger voor je medemens..
Een reactie posten