Jas

Het is waar: Twitteren ondermijnt je weblog. Dat blijkt in elk geval de laatste twee maanden. Als iets in 140 tekens kan, heeft zo'n stukje op Supermaver ineens iets ouderwets. Het schijnt dat jongeren - waaronder ik mijzelf inmiddels niet meer reken - bloggen al helemaal een hopeloos verouderd medium vinden.
Terwijl dit onvolprezen digitale dagboek zich uitstekend leent om uit de doeken te doen hoe mijn jas aan flarden ging tijdens Konijn, het jaarlijkse mannenbralfeest op het platteland van Kootwijkerbroek. Hoewel iedereen van te voren had bezworen dat er niks met auto's zou gebeuren, bleken enkele broeders zwak in hun verlangen naar spektakel. Dus werd er een plank achter een auto gebonden die vervolgens op steeds hogere snelheid over de zandweg jakkerde. En dus ook door de bocht aan het einde van de zandweg, met daarnaast een sloot. Precies, met een flinke zwaai belandden alle planksurfers in het water. Mijn schampere lach klonk wellicht iets te luid, want voordat ik het wist, werd ik vastgegrepen door enkele potige boerenzonen met het doel mij ook kopje onder te laten gaan. Uiteraard bleef ik staan. Er is meer voor nodig om iemand met een gestel van titanium omver te krijgen. Mijn jas ging echter wel mee, zij het in onderdelen.
En dus kocht ik vanmiddag een nieuwe winterjas, spotgoedkoop want tussen een berg restanten vandaan getrokken. Van mij mag het nog even blijven sneeuwen!
Kijk, veel meer dan 140 tekens! Dat stomme Twitter ook.