Ineens werd ik een beetje zenuwachtig tijdens de 20-wekenecho. Niet eens zozeer om het peilloos diepe decolleté van de dame met het echo-apparaat, maar vooral om wat ze zei. Schrik niet, alles is goed met moeder en kind, maar dat weet je pas als het allemaal voorbij is. 'Nu kijken we even naar de hersenen. Ik zie hier twee zwarte vlekken...' (mijn hartslag schiet acuut naar vierhonderd) '...en dat is prima.' (ik val bijna flauw vanwege plotseling dalende bloeddruk). 'Hier zien we de rug' (Ziet dat er zo uit? Dat ziet er toch nooit zo uit? Ik zeg niks, misschien ziet zij het niet) 'En dat ziet er heel mooi uit.' En zo ging het verder, hart, lever, nieren, elk orgaan kreeg evenveel aandacht. Steeds als ik dacht dat het niet veel erger kon, volgde een nieuwe defect waar het arme schaapje mogelijk aan kon lijden.
En toen stonden we weer buiten. Van de weeromstuit kochten S. en ik een doos veel te dure gebakjes. Ja, die zijn allemaal al op.
2 opmerkingen:
Hé man, gefeliciteerd! Ik neem tenminste aan dat je het niet over een oude echo van Isolde of Levi hebt... ;-)
Groet,
Francien
Ja, als alles ok is, geweldig zo'n echo!
Maar ik kan me de spanning goed voorstellen! Fijn dat het er allemaal goed uitziet!
Een reactie posten