Beschermer

Het heeft iets weg van een geboorte, of in ieder geval de introductie van een nieuw gezinslid: een andere auto. Met het laatste ritje in de oude, waarbij allerlei melancholische herinneringen zich opdringen, gevoed door de laatste restjes drop die je uit de stoelbekleding pulkt, heb ik altijd wat moeite. Ik kan het niet helpen, mijn auto's krijgen na verloop van tijd persoonlijkheid. Het gaat niet zo ver dat ik tegen ze praat, jemig, ik ben niet gek. Maar zekere gevoelens van affectie treden wel op. Zo'n auto brengt je een paar jaar lang toch maar overal waar je heen wilt. Maar laat ik niet sentimenteel doen, die nieuwe doet het ook fantastisch. En is wat groter bovendien, in de oude schoven de kinderen op de achterbank allemaal drie centimeter opzij als ik de deur dichtgooide.

Of ik ook een no claim-beschermer wilde, informeerde het verzekeringsmannetje, die ik vroeg een nieuwe autoverzekering af te sluiten. Dat klonk als 'winstverdriedubbelaar' of iets van een club die je gratis boeken en cd's aanbiedt waarna je tot in het zevende geslacht lid bent en wekelijks een encyclopedie thuisgestuurd krijgt. Ik was meteen achterdochtig. Het bleek te gaan om een 'bescherming' tegen het vervallen van schadevrije jaren in geval je een schade zou melden. Of beter gezegd: bescherming van de korting die schadevrije jaren opleveren op de premie, de jaren zelf verdwijnen namelijk wel. Wat betekent dat als je overstapt naar een andere verzekering, je alsnog de volle mep gaat betalen, erkende het verzekeringsmannetje. En ja, na enige aandringen wilde hij ook wel toegeven dat het feitelijk een verzekering tegen een verzekering is. Pas nadat ik dreigde mijn hele verzekeringsboeltje ergens anders onder te brengen, wilde hij ook wel instemmen met de gedachte dat het idee van die 'no claim-beschermer' behoorlijk idioot is. Niettemin gaat hij uitzoeken of ik mij ook kan verzekeren tegen die beschermer. Dat lijkt me dan wel weer wat.