Zirtaki

'Als het niet lukt, is het niet erg', zei de gitaarleraar monter. Vervolgens raakten tientallen vingers hopeloos verstrikt tussen snaren. Maar heel slecht klonk het niet, wat het groepje voortbracht leek echt op de zirtaki. Totdat de docent met vingervlugge riedeltjes het ijzeren ritme doorbrak, kon ik het ook redelijk volgen. Daarna raakte ik behoorlijk van de wijs. Waarom kunnen mijn handen niet tegelijkertijd twee verschillende dingen? Daar ga ik dus op oefenen, de komende week. Met je linkervoet rondjes draaien onder tafel en ondertussen je naam schrijven schijnt ook heel moeilijk te zijn. Net als jongeleren met brandende fakkels, slalommen met 240 kilometer per uur en frituren met je ogen dicht, als zijn dat dingen die je natuulijk niet tegelijk doet.
Hoe dan ook: vanaf vandaag ben ik officieel leerling op de gitaar. Het voelt als een nieuw begin.