Ik drukte op de bel en deed even daarna de deur open. Ze zat op het bed en schrok een beetje, maar herstelde zich snel. Eigenlijk 'moest' ze even liggen. Ach, dat kan later ook wel. Een klein kamertje, een balkon van niks en oude eiken meubeltjes die ik niet kende. In niks leek dit hokje op de ruimte, lichte flat waar ik haar vorige keer zag. En daar op de stoel een oude vrouw, mijn oma, die jarenlang op Nikes liep en haar hekel aan mannen in het algemeen en zogenaamde players in het bijzonder nooit onder stoelen of banken stak. Ik ben meestal uitgezonderd van haar afkeer overigens (behalve als ik foute grapjes maak over het aanrecht). Haar gezicht is smaller geworden, haar haren zijn grijs en staan een beetje wild. Het geeft haar bij vlagen een vervaarlijk uiterlijk, wat dan weer helemaal past bij mijn oma. Ze eet niet zoveel meer. 'Ik vind het niet lekker hier', zegt ze. 'De eieren zijn keihard en koud. Ik hou van zachtgekookt en een beetje warm'.
Ik geef haar groot gelijk. Ondanks de slijtage die zich na 90 jaar steeds meer in lichamelijke gebreken openbaart, gloeide uit haar ogen levenslust. Ze beroemt zich erop dat ze de namen van al haar achterkleinkinderen kent. Ik vertel dat ik een weekend met vrienden naar de Ardennen ben geweest. 'Dat is heel goed', vindt ze. 'Je moet elkaar loslaten. Hoe losser je elkaar laat, hoe dichter je naar elkaar toetrekt'. Ik knoop het in mijn oren.
Lieve, oude, wijze oma. Het is allemaal in de handen van de Heer, zegt ze wat later. En ik leg nog een knoop.
2 opmerkingen:
voor het eerst krijg ik van een blog van jou een brok in mijn keel. Tranen in mijn ogen komt vaker voor...maar dan van het lachen.
Traantrekkend herkenbaar: het bekrompen verzorgingshokje nadat de zelfstandigheid van ruime flat moest worden opgegeven, het smalle gezicht en de verwilderde haren, de herinnering aan streetwisdom van vroeger, nog altijd wijze aanmoedigingen. Verschil: mijn moeder was nog maar 84 toen ik haar, krap drie weken geleden, voor het laatst zo zag.
Een reactie posten