Oma

Vandaag is mijn oma doodgegaan. Dat is de beste omschrijving, want overleden was ze eigenlijk al eerder. De laatste dagen sleet ze in bed, vergezeld door het brommen van een morfinepomp. Toch kwam het - zoals dat heet - nog als een schok. Want het afgelopen jaar ging ze steeds bijna dood. Ze nam afscheid om vervolgens weer op te krabbelen. 'Ik wil nog niet dood', was haar nuchtere commentaar. En dus ging ze maar weer eens uit eten en maakte ze zo nu en dan een wandelingetje. Of beter gezegd: maakte iemand anders een wandeling en rolde zij mee in een rolstoel.
Dat beeld, mijn oma in een rolstoel, was misschien wel de echte schok. Mijn oma heeft namelijk een groot deel van haar leven op Nikes gelopen. En ze had een stoere, ontzettend eigenwijze hond, woonde in een enorm huis aan de Boergoensevliet in Rotterdam, waar ze 's nachts kwam spoken als we bleven logeren. Ook had ze een pesthekel aan mannen, die waren maar uit op één ding en voor geen meter te vertrouwen. En als ik dan verbouwereerd uitriep dat ik toch ook een man was, vertrok ze geen spier. Mijn oma was een geweldig mens. Als ze haar sleutels kwijt was, sprak ze God daar rechtstreeks op aan. Ik hoop dat de hemel echt zo leuk is als ze zeggen (en dat daar deuren zijn zonder sloten).

Hier een blogje dat ik eerder over haar schreef.