Isolde grijpt kerst aan om haar snaaigedrag te perfectioneren. Ze er al best goed in. Voortdurend heeft ze wat in haar mond, maar ik zie zelden dat het erin verdwijnt. Geraffineerd, zo zou je het kunnen noemen. Al past doortrapt misschien beter. Inmiddels beperkt het Grote Snaaien zich niet meer tot het gezin Supermaver, maar bedelt Isolde schaamteloos bij iedereen om een hapje. Acht, wat schattig, zeggen mensen dan. Ze piepen wel anders als het kleine drammertje geen genoegen neemt met het stukje dat wordt aangeboden. S. en ik weten beter en proppen alles wat we eten zo vlug mogelijk naar binnen, om dan met volle mond te roepen dat het op is (al is dat ook gevaarlijk, want Isolde is in staat om met die kleine friemelvingertjes het eten uit je mond te roven). Overigens ontstaan wel fascinerende combinaties van etenswaren: banaan met kaas en een koekje of mandarijn met brood en een olijf. Zelf gedraagt Isolde zich alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Nou ja, het enige waar ik me echt zorgen over maak is haar liefhebberij voor kattenbrokjes. Onze kat Epse houdt namelijk ook erg van eten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten