Oppasmeisje

Ik hielp laatst het oppasmeisje wat spullen verhuizen. Nu is de term oppasmeisje wat verraderlijk, omdat je zomaar zou denken dat het een lief, klein, schattig ding is dat zo nu en dan oppast. Dat was altijd zo, maar nu is ze groot en student en gaat ze in Utrecht wonen. De vorige bewoner van haar kamer was zo vriendelijk zijn televisie te laten staan. En zijn bed, kast, viezige tapijttegels die onbedaarlijk stonken naar spitskool, twee gare stoelen en - opmerkelijk - een handvol pasfoto's van zichzelf. Die rolden uit een van de kastlades toen we het hele zwikje bij de Utrechts gemeentereiniging in een container mikten. Een chinees zag ik, vandaar die spitskool (en ineens was ik weer terug in Oost-Jeruzalem, alwaar S. en ik jaren geleden een aftandse kamer bewoonden in een zonderling backpackershotel terwijl buiten de tweede intifada losbarstte en Israëli's hun Palestijnse buren beschoten met tanks. Tegenover onze kamer was een piepklein keukentje waar een jongen van Chinese afkomst elke ochtend rond zes uur zwijgend een pannetje kool kookte. Hoewel we het vast van plan waren, hebben we hem nooit gevraagd waarom. Dat vind ik nu wel eens jammer). Ik werd in mijn mijmeringen gestoord door een glad studentenjong dat zich voorstelde als bewoner van het studentenhuis. Blijkbaar bekeek hij mij met evenveel argwaan, want even later informeerde hij bij het oppasmeisje wie ik was: 'Je vriend of je vader?'
Ik ga nog wel een keer langs om uit te leggen dat ik een op-en-top getrainde marinier ben, die met blote handen een wak in het ijs slaat als hij zich wil wassen op de Noordpool. Of misschien moet de echte vriend of vader van het oppasmeisje dat doen.