Kist dragen

Of ik ook mee wilde helpen met het dragen van de kist, vroeg mijn moeder. Iedereen helpt een stukje. 'Maar als je het niet wilt, hoeft het niet hoor', zei ze er meteen achteraan. Dat kun je dan met goed fatsoen niet meer weigeren, vond ik. Ik sprak iemand die vertelde dat je maar het beste een beetje praktisch bezig kan zijn, tijdens begrafenissen. 'Dan gaat de tijd ook wat sneller.' Het klonk alsof hij er wekelijks mee te maken had.

Maar de dood is mij vreemd, ontdekte ik afgelopen week. Ik bezocht het lichaam van mijn oma, opgebaard in een piepklein kamertje. Alles wat ik weet van begrafenissen, komt uit films: trage, lange shots waarin de regen uit de hemel klettert, zakdoeken, huilende mensen, vertrokken gezichten en muziek. Maar het enige geluid in dat kleine kamertje kwam van een compressor die aansloeg, ergens vanonder een laken, om het lichaam te koelen.  

Zo ziet dood er dus uit. Tegen de kou uit het kamertje waren mijn herinneringen, hoe warm ook, niet opgewassen. Het duurde tot de koffie die ik bij een oom en tante dronk, voordat die kilte mij helemaal verliet. Het verhaal dat erbij verteld werd, over een kommetje yoghurt vol bizarre ingrediënten dat diende als gezichtsmasker ('och meid, hier kun je álles ingooien', schijnt mijn oma erbij gezegd te hebben), was dan ook hilarisch. 

Morgen draag ik de kist een stukje, met het deksel erop. Ik hoop dat ik eventjes moet grinniken.